SEKS YRKINGAR EFTIR MATTHEW LANDRUM

Umsett hevur Agnar Artúvertin:

Matthew Landrum er magistari í list (MFA) frá Bennington College. Hann hevur havt yrkingar og týðingar í Southern Humanities Review, Beloit Poetry Journal og the Emerson Review. Hann býr í Ann Arbor, Michigan, har hann undirvísir í skaldskapi.

ACESTA

“Og tey, ið ikki orka teinin at ferðast,

tak tey burturúr og lat tey í hesum landi

byggja ein bý, og hann skal eita Acesta.” - Vergil (Aeneid: V. táttur)

Orka tit ikki longri, byggið so ein bý her.** Tit hava longu ferðast langt, og hetta nesið

er eins gott og onnur pláss. Hugsið um

griðin handan veggirnar, tit skulu byggja: lívini,

børnini fødd, giftarmálini – alt sum skal liva, anda og andast á teim

smáu torgum. Og nú ið talan hevur blást lív

í hesa ætlan, mínir brøðir, hevði tað verið skeivt at rænt henni

vánirnar til at verða, ja enntá eginkært at komið við okkum

á veg mót Hesperia.

LOLA

eftir Federico Garcia Lorca

I. Balkong

Lola syngur saetas

á balkongini. Tarvafiktarar

flokkast at lurta; hárskerin

steðgar í durunum, nikkar

til stevið. Ímillum myntu

og basilikum syngur Lola

síni saetas – Lola,

sum plagdi at stara bilsin

í býarins gosbrunnarnar

at síni spegilsmynd

II. Lola

Lola vaskar blæur í vatnfati,

ið stendur undir appilsintræi. Grønoygd

og blákolluraddað njórar hon eina saeta,

sum hon sang fyri árum síðan – áh, ást undir

blómandi appilsintræi. Vatnveitingin

skyggir í sólini; spurvalát

í oljuberjatræi beint við – áh, appilsinblómur

og ást. Tá sápan er skolað úr, koma

minnini um ungar tarvafiktarar – áh, ást í blóma

undir appilsintrænum

EPITAFF TIL KATRINU

eftir Leonidas úr Tarentum

I. Tann vilsti

Nátt er, ódnartíð og landsynningsódn – hann rak hana inn í landið og beindi fyri mær. Eg, Kallaeskros, fór yvir um brúnna, tá sigaldurnar sópaðu mær bilin útí. Og nú hvíli eg her,** sokkin djúpt niður í fenjutan ósa. Havið aldar uppi yvir mær;

steinbítur skonast um míni bitnu bein. Á gravsteininum stendur her liggur

men tað passar ikki.

II. Burturfluttur

Eg segði tað við familjuna, at eg heldur vildi doyggja enn verða

burturfluttur saman við teimum. Men tey yvirtalaðu meg, og eg doyði meðan

eg bíðaði eftir at sleppa heim úr Dallas. Eg hevði bara tann besta gittaran

við mær og lat hinar flóta eftir og fúna. Gudarnir góvu mær í staðin fyri afturkomu – tríggjar sangir á eini savnsfløgu við ódnarskáa. Á baksíðuni á iTuneinum

stendur at eg havi hunangsrødd. Sig so ikki at gudarnir gloyma síni

III. Ein umbøn

Fert tú til Atlanta,

sig so við Theris, at sonur hansara, Kleitagoros, er deyður í ódnini

og pakkar nú og kemur heim

eftir nógv ár. Tað er lítið at biða, men tað hevði munað.

Hevði tú tímað at gjørt tað fyri meg? Sjálvt tey deyðu duga

at gera eina góða gerð afturfyri.

VI. Canal Street

Eg, Gorgos, forsyrgdi mær við eina stripparastong, har eg dansaði sum drag

á einum náttklubba á Canal Street. Eitt- og fimmlepar rukkaðir

niður í mína málmflykrulíning merktu universitet og sjónleikardreym.

Eg var fangaður í skiftirúminum tá tað breyt gjøgnum byrgingina, glitvevað klæðir flutu, og eg doyði

og eri farin uppí hjá øllum hinum.

V. Ex Mississippi

Ferðandi, steðga eitt bil

og les hesa innskrift: undir hesum steini liggur Leonidas.

Eg doyði og varð grivin her, fjart úr mínum heimlandi.

Hvar var tað? Bilouxi, Gulfport, Pascagoula – Kann tað ikki gera tað sama nú? Hades er eins fjart

frá teim plássum sum frá hesum.

FROÐUSPRETTAN

Eg kvøði um hvussu ógongd

fjøllini eru og um, at sólin er

griffil, ið kleimir leir

har, sum regnið heldur dustinum

føstum í runu. Náttarinnar tráa kallan

og endurtøka fílar minnið,

als ikki eg, einans piðað minnir,

ið hanga føst sum

tómur ryggjarskjøldur í morrispálma.

Eg kvøði um alt ósjónligt

men tað einasta, sum nakar hoyrir, er okkurt skurra

inni í ovbúnari mangofrukt–

PARALLAX

Kaldur vetur, hvítt

úr onkrum komandi

Jerusalemmi,

har eg skal sita

og maksa útyvir

misti fostrið í dag.

eg tók telifonina

og fór út

í kavanáttina

uttan mið og mál

Hvussu kundi eg yvirhøvur skriva,

tá eg einki kendi til miss?

Hesin heimur,

ið eg ferðist gjøgnum,

er mítt heim

DROTNING AV SUÐURLANDINUM

Beiggi tín skypar úr Bagdad hvønn týsdag

men í kvøld ringdi hann ikki. Tú mól í køkinum

og hugsaði at kanska vóru tey álopin, ella linjan

aftur stolin til gamalt kopar. Froðusprettulátið

úr bønum veldi upp til ýl

og tá alt bleiv ov nógv, fórt tú í stramma blusu

og koyrdi inn í býin. Nú strýkur tú fram við mær við barrina,

kemur ímóti, og keypir tín næsta whiskey. Alkoholið

og larmurin, anding tín lætnar av ljóðinum** av at bróta biljardkúlur. Barrvørðurin

hyggur upp og niður at tær. Tíni heinekenfløskugrønu

eygur neista í barrlýsinum. Hetta var tað tú ætlaði –

onkrastens at vera eingin, at vera onkur

til at gløa at, bara einar boppur, á hesum staði,

har tatoveraðir genturyggar eru sum bókaryggar at lesa,

siga lítið, lova nógv. Bobby Gail,

tú hevur verið her fyrr. Leyst hár, eygu sum slættaúlvurin

tínar rørslur siga mær

at tú vilt at onkur, at eg, skal fara heim við tær,

har sum eingi boð bíða (ella jú kanska alíkavæl)

men skulu vit ikki práta eina løtu um hvussu langt tað er úr Babylon og hertil

og fylgisveinaveir og koparveir, litin

á tínum platinrandaða brá, ið hevjast til at fordøma

at eg ikki bara taki tað sum eg verði bjóðaður: stramt polyester, etikettir

siggarettir og tilvildssex. Basra og Bagdad eru so langt burtur** og eg kann barasta ikki ætla hvussu

øðrvísi enn tú genturnar har eru

Agnar Artúvertin, týddi